Diyarbakır revire döndü; İlla ölmek mi gerekir?

VEYSİ POLAT

Bir filmi başa sarıp sarıp izlemek gibi bir şey Diyarbakır’daki durum.

O kadar rahat ki insanlar.

Geçen yıl maske takmayana gözaltından bakanlar bugün maske takanlara öyle bakıyor.

Sanki eklem ağrılarından adım atamaz duruma gelmemiş, arkadaşını, anasını, babasını, herhangi bir yakınını Koronavirüs illetine kaptırmamış gibi.

Çin’de ilk vaka ortaya çıkınca “10 bin kilometre uzaklıkta, bize bulaşmaz” diyenlerin kenti, bir dönem “İkinci Wuhan” diye anılmamış sanki.

Üç pik yaşamış Diyarbakır’da bugüne kadar yaşanılanları anlamak için Covid’den ölenlerin gömüldüğü Yeniköy Mezarlığı’na bakmak yeterli sanırım.

Bir günde tam 70 kişinin öldüğü günleri de gördük.

Korku öyle bir hal almıştı ki herkes sevdiğine bir kez daha sarılır olmuş, hastalık annesine, babasına bulaşmasın diye hasretlik kalınmıştı.

Şimdi yine sağımız solumuz Covid hastalarıyla doldu…

Sadece hastaneler değil şu an memlekette 5 bini aşkın kişi evde bu illetle boğuşuyor.

Üstelik Delta Varyantlı…

Yani eskisinden daha güçlü, daha hızlı yayılan ve daha öldürücü olan türden.

1 Temmuz normalleşme süreci ve ardından Kurban Bayramı ile birlikte dördüncü pik’i yaşıyoruz.

Kentteki durumu anlamak için hastanelerdeki Covid testi için oluşan uzun kuyruklara; Gazi Yaşargil Eğitim ve Araştırma Hastanesi’nin Covid hastaları için 8 katlık kliniğe bakmak yeterli.

Son 48 saatte 14, bayramdan bugüne dek de tam 40 kişi koronavirüs nedeniyle hayata veda etti.

Ölümler arttıkça şimdi herkes yine aynı korkuyu yaşamaya başladı.

Vaka sayısında zirvede, aşılamada ise en diplerde olan Diyarbakır, tedbiri almadığı müddetçe ne yazık ki daha çok üzülecek.