Güven…

VEYSİ POLAT

Güven, bir insanın itibarıdır.

Bireyin çekirdek ailede edindiği ahlaki kişilik, sosyal hayatta bıraktığı intiba, yaşamın bir bütünündeki hal ve davranışları onu anlatır.

Bazen bulunduğu ortamdaki varlığı bazen bulunmadığı mekanlarda ismi geçince bir siluet belirir zihinlerde.

Sağlam bir kişiliği varsa; ticari ahlakı, edebi, terbiyesi, bilgi ve birikimi donanımı yerindeyse o bireye her zaman güven duyulur.

Bir de fırıldaklar vardır.

Bazen bir bukelamun, bazen pavyonlardaki renkli ışıklar gibidirler.

Bir yanar bir sönerler.

Biz bunlara Diyarbakır deyimiyle “nane sêlê” deriz.

Hiç güven vermezler.

Bu kişiliktekiler mesela karşısındakinin gözünün içine hiç bakmazlar.

Bir yere odaklanırlar, inandıkları yalana, dolana veya kafasında belirlediği nihai hedefe sonuna kadar karşısındakini inandırmaya çalışırlar.

Ben zenginim bana bir şey olmaz, ben ilim sahibiyim bana bir şey olmaz, ben makam sahibiyim, meşhurum bana bir şey olmaz dememeli insan.

Bunu diyen ve kendini kaf dağında zannedenlere iki çift laf söylemiş atalarımız;

Boynundan beynine binlerce hat geçiyor;

Biri tıkansa ya delisin ya ölü…

Servetine güvenme bir kıvılcım yeter, hüsnüne, güzelliğine güvenme bir sivilce yeter…

Daha ne diyorsun sen?

Kısık sesle konuşan riyakarlara da Orhan Veli Kanık’tan bir söz hatırlatayım;

Aynı matematik problemi gibisin; çarpıyorsun, bölüyorsun, çıkarıyor, topluyorsun ama sonuç yine sıfır.

Allah ıslah etsin…

Saygılarımla